Wzdłuż obecnej ulicy Jana III Sobieskiego przebiegał od średniowiecza trakt handlowy zwany „szlakiem solnym”. Szlakiem tym, w kierunku Czech i Moraw już w XIII wieku podążały karawany kupieckie, przewożące w celach handlowych sól, wydobywaną w kopalniach w Wieliczce i Bochni. Wzdłuż szlaku lokowano w tamtych czasach wiele miast m.in. Zator, Kęty, Skoczów. Bielski odcinek szlaku przebiegał od brodu na rzece Białej znajdującego się w miejscu dzisiejszego mostu na ulicy ks. Stanisława Stojałowskiego, przez dolną bramę miejską pod zamkiem i dalej obecną ulicą Wzgórze przez Stary Rynek, ulicami Celną i Sobieskiego w kierunku grodziska w Starym Bielsku. Trakt solny nabrał ogromnego znaczenie w czasach Kazimierza Wielkiego, a w związku z ustaleniem w 1315 roku na rzece Białej granicy pomiędzy księstwem oświęcimskim a cieszyńskich, a w 1457 roku granicy państwowej między Królestwem Polskim a Czeskim, Bielsko stało się ważnym punktem granicznym szlaku. W związku z dużą ilością transportów soli, w XVII wieku skład soli z bielskiego Rynku przeniesiono na ulicę nazwaną Solną. Zgodnie z obowiązującym wówczas „prawem składu” kupcy, którzy przejeżdżali przez miasto, mieli obowiązek zatrzymania się w nim na pewien okres i wystawienia na sprzedaż przewożonych towarów. Prawo składu stosowane było od XIII do XVIII wieku. Pod koniec XVIII wieku wędrujący szlakiem kupcy często zatrzymywali się w zajeździe, który mieścił się w budynku przy obecnej ulicy Jana III Sobieskiego 63. W XIX wieku ranga „szlaku solnego” zaczęła powoli słabnąć. Związane to było z uruchomieniem traktu cesarskiego, zwanego często szosą cesarską, łączącego Wiedeń ze Lwowem, którego fragment przebiegał przez Bielsko i Białą m.in. wzdłuż obecnej ulicy Cieszyńskiej.
Szlak solny – ul. Jana III Sobieskiego