Niezwykłym dziełem inżynierskim w Bielsku było wybudowanie w latach 1876–1878, tunelu kolejowego pod wzgórzem miejskim w centrum miasta, przy wykorzystaniu metody drążenia. Tunel rozpoczynający się pod Hotelem Prezydent i kończący pod skrzyżowaniem obecnych ulic Zamkowej i Bohaterów Warszawy powstał w związku z budową linii kolejowej z Bielska do Żywca. Długość tunelu wynosi 268 m, wysokość 6 m, a jego strop znajduje się 1,5 m pod poziomem jezdni. Kamień, którego użyto do budowy pochodził z kamieniołomu w Straconce.
Linię kolejową Bielsko – Żywiec zbudowała C.K. Uprzywilejowana Kolej Północna Cesarza Ferdynanda. Jej budowę prawie w całości sfinansował arcyksiążę Albrecht Fryderyk Habsburg – właściciel dóbr żywieckich; przeznaczając na ten cel pół miliona florenów. Przy budowie linii nie uwzględniono dalszej rozbudowy Bielska i pod koniec XIX wieku torowisko stało się poważną przeszkodą w rozwoju przestrzennym miasta, dlatego nie powstała wschodnia pierzeja obecnej ulicy 3 Maja i nie zagospodarowano terenu obok placu Teatralnego. Oficjalne otwarcie liczącej 20 kilometrów linii nastąpiło 18 sierpnia 1878 roku. Jej przedłużenie w 1884 roku do Czadcy i Suchej miało ogromne znaczenie dla rozwijającego się przemysłu w Bielsku i Białej.
Po wybuchu II wojny światowej, w nocy z 2 na 3 września 1939 roku, tunel został wysadzony przez wycofujących się polskich żołnierzy z 21 Batalionu Saperów. Wybuch spowodował zawalenie się jezdni na ulicy 3 Maja. Okupant, który wkroczył do miasta 3 września 1939 roku bardzo szybko odbudował tunel, wykorzystując do prac budowlanych miejscowych Żydów. Ponowne otwarcie tunelu nastąpiło kilka miesięcy później, w 1940 roku.
W latach osiemdziesiątych XX wieku na całej długości tunelu planowano zbudować drugi tor. Inwestycję uniemożliwiło istnienie pod tunelem skanalizowanych w 1860 cieków wodnych – Nipru i Młynówki.
fot. Tunel kolejowy w centrum Bielska w 2016 r.