Przejdź do treści
Strona główna > Wieża spadochronowa w Bielsku – skok za złotówkę

Wieża spadochronowa w Bielsku – skok za złotówkę

Wieża spadochronowa w Bielsku.

W okresie międzywojennym w Bielsku, dzięki prężnie działającemu Śląskiemu Okręgowi Ligii Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej nastąpił rozwój szybownictwa oraz sportów spadochronowych. Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej była organizacją paramilitarną powołaną w celu promowania lotnictwa sportowego, komunikacyjnego i wojskowego. W 1936 roku dzięki działalności tej organizacji w Bielsku odbyło się uroczyste otwarcie lotniska sportowo-turystycznego wybudowanego przez LOPP oraz pierwszej w Polsce szkoły pilotów.

Wieża spadochronowa w Bielsku.

Karta pocztowa: Park miejski w Bielsku – Wieża spadochronowa. Autor: b.d. Wydawca: Sztuka Kraków. Rok: 1938. Źródło: Wikimedia Commons. Domena: publiczna.

Staraniem Ligii w latach 1937 – 1938, w północnej części parku im. J. Słowackiego przy obecnej ulicy Piastowskiej, wzniesiono 40 metrową wieżę spadochronową, której konstruktorem był inż. Jerzy Koziołek z Chorzowa. Koszt budowy wyniósł 53.000 zł. Uroczyste otwarcie i poświecenie wieży odbyło się 19 czerwca 1938 roku. Pod względem wysokości była to druga budowla tego typu w Polce. Jej konstrukcja wzniesiona na kwadratowym placu składała się z nitowanych, stalowych kratownic. Pod wieżą znajdowało się pomieszczenie administracyjne z maszynownią windy z napędem elektrycznym. Na jej szczycie zamontowano okrągły, obrotowy pomost o średnicy 7 metrów z zabezpieczającą barierką oraz wysięgnik, do którego zamontowano stalową linką spadochron. Skaczący mogli dostać się na górę windą lub pieszo łamanymi schodami, a bezpośrednie wejście na pomost odbywało się przez otwór w podłodze. Na pomoście skoczek zakładał na siebie taśmową uprząż, którą przyczepiało się do linek nośnych spadochronu. Brzegi czaszy spadochronu były na stałe przymocowane do obręczy. Skok odbywał się w obecności instruktora. Przeważnie w trakcie skoku spadochron opadał z prędkością około 3 m/s. Instruktor posiadał do dyspozycji hamulec hydrauliczny, którego używał do regulacji prędkości, gdy waga skoczka przekraczała 80 kg. Lądowanie odbywało się na tzw. „poduszkę” tj. w kole o promieniu 10 metrów, wypełnionym na przemian słomą, wikliną, żużlem, piaskiem i trocinami. Z wieży korzystali nie tylko początkujący spadochroniarze, ale również mieszkańcy i turyści obserwujący skaczących, którzy licznie gromadzili się wokół budowli. Cena za 1 skok wynosiła 1 zł. Bielska wieża spadochronowa spełniała swoją rolę do wybuchu II wojny światowej. W czasie okupacji Niemcy rozebrali konstrukcję. Istniejące w Polsce wieże spadochronowe zlikwidowano w latach sześćdziesiątych XX wieku.

Wieża spadochronowa w Bielsku.

fot. Park Słowackiego – miejsce, w którym stała wieża.

Wieża spadochronowa w Parku Słowackiego – Bielsko-Biała, ul. Piastowska