Drewniany budynek stanowiący przykład osiemnastowiecznej architektury rzemieślniczej zamieszkiwanej przez bielskich sukienników. Budynek położony na terenie Górnego Przedmieścia stanowi pozostałość po architekturze, która uległa całkowitemu zniszczeniu podczas pożarów miasta w latach 1808 i 1836. Do początku XX wieku budynek zamieszkiwany był przez rodziny sukienników. W drugiej połowie XVIII wieku mieszkała w nim rodzina Bartke, w XIX wieku rodzina Batheltów, a od 1873 roku jego właścicielem był Carl Nowak. Budynek pełnił rolę zarówno domu mieszkalnego jak i warsztatu sukienniczego, w którym wytwarzane były ręcznie słynne bielskie sukna. Największym pomieszczeniem w budynku był warsztat, w którym znajdowało się krosno i inne narzędzia niezbędne do produkcji. W części pomieszczenia warsztatowego wydzielone było lokum dla czeladnika, praktykującego u mistrza. W części mieszkalnej znajdowała się na ogół kuchnia, sypialnia oraz salon rodziny tkacza. Na początku XX wieku w budynku znajdował się warsztat szewski Antoniego Polończyka, który funkcjonował do II wojny światowej. W okresie powojennym budynek był domem czynszowym. W 1974 roku syn Antoniego Polończyka – Wiktor podarował go Skarbowi Państwa z przeznaczeniem na cele muzealne. W 1992 roku Muzeum Okręgowe w Bielsku-Białej udostępniło dom zwiedzającym.
Dom Tkacza
